Niecelowana biopsja wątroby


Biopsja (stgr. /bios/ - w znaczeniu: życie biologiczne, odnoszący się do życia i żywych organizmów + stgr. /opsis/ - obserwowanie, patrzenie) - rodzaj specjalnego zabiegu diagnostycznego, będącego inwazyjną metodą pobrania materiału biologicznego z przypuszczalnie zmienionych chorobowo tkanek

Niecelowana biopsja wątroby

Inaczej nazywana ślepą punkcją wątroby – przeprowadza się ją najczęściej metodą opisaną przez Meghiniego. Najpierw określa się precyzyjnie położenie wątroby metodą opukiwania bocznej ściany tułowia.

W znieczuleniu miejscowym wkłuwa się igłę między dwoma żebrami w ścianę klatki piersiowej i na razie nie przesuwa jej jeszcze ku wątrobie. Strzykawkę nasadzoną na igłę zaryglowuje się w pozycji ssącej. Potem poleca się pacjentowi wykonanie kilku głębokich oddechów, po których jest proszony o zatrzymanie oddechu. Wtedy błyskawicznym ruchem wbija się igłę w wątrobę pobierając materiał. Cały zabieg nie może trwać dłużej niż kilka sekund.

Przy wszystkich zachorowaniach obejmujących równomiernie całą wątrobę np. zapalenie wątroby, jest obojętne, z której części została pobrana próbka tkanki. W takich przypadkach obiera się metodę ślepej biopsji. Gdy proces chorobowy jest ograniczony do niektórych miejsc np. przy nowotworach, stosuje się biopsję celowaną.

Biopsja niecelowana przy poprawnym postępowaniu jest mniej niebezpieczna, ponieważ odpada wziernikowanie jamy brzusznej. Zawsze należy się liczyć z powikłaniami. Krwawienie – z kanału wkłucia zawsze wypływa kilka kropli krwi.

 
Wstrząs otrzewnowy – gdy podczas wkłucia igła trafia w nieco grubszy przewód żółciowy, żółć przedostaje się przez kanał wkłucia do jamy otrzewnej. Otrzewna jest przez żółć silnie podrażniona i może pojawić się ból. Tętno zwalnia, a ciśnienie krwi spada, a po 1 – 2 godz. Dolegliwości ustępują.